Most "Wanted"

Świeżo po seansie „Wanted” naszły mnie czarne myśli. Jeżeli z materiału tak przeciętnego, pretensjonalnego i prostego jak konstrukcja cepa, jak szczeniackie komiksy Marka Millara, można zrobić całkiem sprawny stylistycznie film, okraszony rewelacyjnymi efektami specjalnymi i bezpretensjonalnymi dialogami, to jaka jest szansa, że dobre, oryginalne scenariusze wypłyną na powierzchnię morza szamba zalewającego każdego lata nasze kina.

Wątpliwym pocieszeniem jest fakt, że film jest daleko, daleko w stronę bezpiecznego centrum, w relacji do komiksowego pierwowzoru. No bo po co adaptować scenariusz rezygnując z lwiej części wzorcowego materiału? Albo jedziemy po bandzie, albo robimy wyścigi dorożek. Jeżeli główny bohater „Wanted” to w zamyśle Millara upojony bezkarnością, przemocą i absolutnym brakiem moralnych hamulców nihilista, po co zamieniać go w nieco niegrzecznego, ale jednak szlachetnego młodzieńca? Po co galerię politycznie niepoprawnych antybohaterów (na czoło wysuwa się obdarzony jednocześnie siłą supermana i syndromem downa jełop) zamieniać na bełkocących coś o wrzecionie przeznaczenia mistyków-asasynów?
Czemu marudzę jeżeli film całkiem mi się podobał? Otóż dlatego, że irytuje mnie bezkrytyczne korzystanie przez Hollywoodzkich scenarzystów z, doprawdy, lichej jakości fundamentów do budowy scenariusza. Czy adaptacją można nazwać film, który poza zarysowaniem głównego wątku i kilkoma drobniutkimi zapożyczeniami, ma swój komiksowy pierwowzór w czterech literach? Bynajmniej nie wynika to z rozbieżności między językiem kina i komiksu. To, jak bardzo można zbliżyć się do papierowego pierwowzoru, jednocześnie tworząc kawałek świetnego kina, udowodnili Miller i Rodriguez w "Sin City".
W "Wanted" problem polega na tym, że komiks jest dziełem bardzo słabym. Próżno szukać w nim monologów Hartigana, czy choćby namiastki ładunku emocjonalnego, jaki niesie ze sobą każdy kadr z Marvem na pierwszym planie. "Wanted" był dla Millara początkiem kariery. Bulwersując, przetarł sobie drogę do artystycznego rozwoju. Przy ekranizacji, Bekmambetov nie mógł przystać na bylejakość - w końcu to reżyser już doświadczony i ukształtowany. Nawet w mega-hollywodzkim"Wanted" łatwo poczuć jego skłonność do mieszania baletowego niemal tańca z walką i efektów specjalnych z efektami malarskimi.
Po wyjściu z kina uczucie niedosytu szybko ustąpiło miejsca nadziei... Jeżeli jakiś rozochocony nastolatek (lub wczuwający się w jego potrzeby kalifornijski spec od promocji) zabrał się za tak słaby i równocześnie "wywrotowy" materiał, być może ekranizacji doczekają się inne, o wiele lepsze (i daleko bardziej obrazoburcze) komiksy. Rozmarzyłem się... a Jesse Custer obejrzał się przez ramię i rzucił głosem James'a Purefoy'a --- "Nie pierdol, Wszechmogący...".

Why... So... Serious!??!!

A few days after watching the Dark Knight I gathered my thoughts. Normally I try to rate a movie right after I leave the cinema, but this time was different.

Nolan's vision of Batman left me stunned. Not because it was extremely original (because it wasn't for someone who read through all the important Batman Graphic Novels), but because Nolan treated DC's character like no other director before him. He went for depressive realism as the backlight for the movie's plot --- there is a scar on each soul. There are no heroes, no monsters, no innocent bystanders. There are humWhy...so...serious?an beings and every, each one of them has a flaw. A flaw so important, it prevents them from being average, ordinary, ...happy.

In a peculiar, subtle way, Nolan suggests that Batman, the Joker, Jim Gordon, Harvey Dent, even poor Alfred (with his pastime war stories), are all sociopaths. The one thing that separates them, is the "how", that allows them to exist in a dark and nasty reality.

Batman's has his surpressed anger, his need for vengeance, that he keeps in check only through following a rigorristic set of moral rules. The Joker could be Derrida's buddy - he deconstructs Gotham's network of societal correlations with methodical flare --- only to achieve pure anarchy (if you want this a little more "in your face' - read "Arkham Asylum"). Dent believes in black and white so much, that injustice makes him turn to blind chance as the only judge.

When you strip the "Knight" of FX, the chases, the booms and the bangs (which all are very entertaining I assure you) all thats left, are human beings trying to cope with a mean world, resembling the one from Rodriguez' "Sin City". However, Nolan knew, that what separates Batman from the "Sin Cities", the "100 Bullets" and the "powers" (all VERY neo-noir) are the gritty, down to earth characters.

If you read through "The Long Halloween", "The Killing Joke" or "Batman: Year One" comics you see people - no superheroes, no supervillains, but damaged, wounded, scarred human beings. Bale and Ledger (especially Ledger) both hit bullseye with their interpretation of Batman and Joker. Ledger probably nails a perfect 10 with his display distancing even Jack Nicholson.

Old Jacko's Joker was great - crazy, funny and never-boring, but because of Tim Burton's interpretation - one-dimensional. Ledger shows Joker as the ultimate psychopath - not a mastermind of crime. His Joker has no class, no manners, no masks (sic!). He, simply put, never pretends - he believes every word of his contradicting "smile" stories, because in a way, he lived through them all. He is Musil's "Man without qualities" who, in madness and anarchy, found the meaning of life.

Somehow, "the Dark Knight" seems a movie much closer to "L.A. Confidential" than any superhero flick. Maybe, because there is no black and white, and there are no winners and losers... In the end - everybody hurts.

The Dark Knight --- 8+/10 (two or three to many pompous tirades and oh my god who left the-Batbike-180degree-turn-on-the-wall-stunt in the movie had to be drunk-dead or an idiot).

Mic check one-two?

Ummmm...
So it works, well...

Let me introduce myself:

I am a movie freak, that sadly, proffessionaly has nothing to do with movies.

I watch and then criticize. I worship or banish.

I feel like I am God when I have watched a good movie (which sadly, is way too
seldom).

I feel this wonderful sparkling sensation in my head and in the tips of my fingers when
I am writing a review.

I generally detest people, but feel free to write something and then, maybe, I will change my mind.
(But honestly, don't bother if you don't feel like it)

The (Very) Silent Assassin